6 jaar samen met de man van mijn leven: ons huwelijk ontrafelt...

Vandaag is een speciale dag!
Het is de dag dat wij beschouwen als het begin van onze relatie.
Wij hadden elkaar al vroeger leren kennen in Kroatië (Fazana) in 2008, maar we herinnerden er ons niet veel van. Het was een korte ontmoeting, in het donker hehe!

Later, leve Facebook, werd ik door Marko via een vriend toegevoegd op Facebook, in augustus 2010.
Na een tijdje chatten besloten we elkaar te zien 16 februari 2011.
Het was echt liefde op het eerste gezicht.
Letterlijk werd ik meteen door Marko gekust, alsof we al jaren een koppel waren.
Dat waren de mooiste 9 dagen van mijn leven toen in mijn geboortestad en tevens lievelingsstad Belgrado!

Nu 6 jaar later, 4,5 jaar getrouwd en bijna een zoontje rijker, als hij uit mij wil komen hehe, zijn we nog steeds stapelverliefd op elkaar, en verliefder dan dan. Elke dag met hem is een geschenk van God, en koester ik en ben ik enorm dankbaar voor! De mooiste jaren van mijn leven!

Ik keek altijd graag naar romantische films en geloofde in de liefde, maar dacht het is niet voor mij weggelegd.
Maar het bestaat, natuurlijk moet je er ook aan werken, en beide ook het willen en hetzelfde voelen.
Soms was het wel dat ik dacht, hmm zijn we eigenlijk voor elkaar?
Want die eerste dagen van onze relatie waren rozengeur en maneschijn.
Het was vakantie, elke dag Belgrado verkennen, ...
Maar dan als je als koppel het echte leven aangaat zoals samenwonen, huren, rekeningen betalen, werken, en ja een huis kopen en nu de nieuwste uitdaging waar ik nog niet genoeg ervaring heb en dus nog niet over kan schrijven is kinderen hebben.

Hoe behoud je die liefde?
Want wij hadden in het begin een LAT relatie. Ik in België, hij in Belgrado, erna Bosnië.
Als wij elkaar zagen, ja dat was elke dag samen zijn, genieten, en erna terug naar ons oude leventjes.
Nu moesten we dat beide combineren.
Je zag elkaar ineens elke dag, en dan kan je elkaar ook verstikken.
Zeker na anderhalf jaar een LAT relatie te hebben, wil je zoveel mogelijk samen zijn.
Je leert je elkaar dan ook pas als koppel.
Mijn ouders waren ook lief om ons in huis te nemen die eerste maanden na ons huwelijk.
Ik kon ook niet geloven, dat ik eerst trouwde en dan samenwoonde dat was niet mijn plan hehe, maar ik wou Marko niet kwijt en hij mij ook niet.
Soms vroeg ik me wel af, waren we echt getrouwd als we eerst hadden samengewoond?

1) ik vind niet dat je moet trouwen om je relatie te bewijzen, maar het is wel mooi ...
2) We hadden elkaar beter leren kennen en soms dachten we van wow, we zijn zo verschillend...

Maar dan na de eerste 2 jaar elke dag samen te  zijn, besloten we eindelijk nog eens op reis te gaan zonder elkaar, en dan beseften we wel van wow KAN  en WIL NIET ZONDER HEM.
De eerste keer dat hij zonder mij naar Bosnië ging naar zijn familie, was ik 3 kg afgevallen van liefdesverdriet omdat ik hem zo hard miste!
Dus het is duidelijk echte liefde!
Ik ben met de man van mijn dromen getrouwd!
Wat ik vooral mooi vind aan Marko is dat hij altijd positief is, hij nooit opgeeft, een echte familieman is en sorry zegt als hij iets verkeerd doet, zijn best doet mij gelukkig te maken zonder zichzelf te verwaarlozen!
Ik hou van onze reisjes samen!
Hij is heel handig!

De belangrijkste elementen voor een geslaagde relatie/huwelijk zijn volgens mij:
-Communicatie: praat over alles wat je stoort en wat je graag wil, je partner kan dat niet "rieken".
-Geef niet op!!! Als de liefde er is, komt de rest ook.
-Het kan niet elke dag rozengeur en maneschijn zijn. Dat is het leven! Je kan niet elke dag gelukkig zijn.
-Gewoon geloven dat je samen  alles aan kan wat jullie pad kruist! En als je de uitdagingen aankunt  als koppel, je er zoveel sterker uitkomt!
-Blijf daten!! Want soms wordt je echt opgeslorpt door de drukte van het leven: werk, extra cursussen, bijscholingen, dus je moet echt tijd voor elkaar inplannen: een cinema, een etentje, een reisje..
Nu natuurlijk als je kindjes krijgt zal dat niet gemakkelijk zijn, maar we gaan proberen dat verder te blijven doen
-Goed opletten wat de andere graag eet/doet en dan elkaar verrassen! Dat is altijd leuk!
Zelfs gewoon ijs kopen of tiramisu hehe! Of nu ik zwanger ben tonijnsla haha!
-En ook dingen zonder elkaar doen, zodat je elkaar mist..met vrienden iets of hobby's niet opgeven...
-Niet alleen in je relatie investeren , maar ook in jezelf, want je wil gelukkig zijn, en dan is je partner automatisch ook gelukkig, als je eigen geluk voor een ander opoffert ben je echt wel depri.
Dit laatste heb ik echt moeten leren...Ja er moeten opofferingen gemaakt worden, maar als alles terug wat beter gaat, kan je terug aan jezelf denken.
-Ik denk dat hetzelfde geldt als kindjes komen, in het begin hebben ze je echt 24/24 nodig zeker als moeder die borstvoeding geeft, maar erna even je man laten babysitten en me-time maken of je familie laten babysitten zodat je als koppel tijd hebt voor elkaar!
=>Het is belangrijk aan zelfzorg te doen!

Dit zijn wat tips...iedereen zijn relatie is anders, en iedereen houdt van andere dingen, dus je moet als koppel zelf uitzoeken wat voor jullie werkt, en niet andere laten moeien...Gewoon je ding doen!
Ik lees graag tips en levensverhalen van andere mensen, en haal eruit wat werkt voor mij en wat niet niet...

Dus aan de liefde van mijn leven!
Van dag 1 wist ik dat jij de man was van mijn leven waarmee ik de rest van mijn leven wou doorbrengen. Met wie ik de uitdagingen van het leven wou aangaan en met wie ik kinderen wou hebben...

Gelukkig 6 jaar samen, en dat we nog vele jaren samen in geluk, veel liefde en goede gezondheid doorbrengen!

Ik hou van je!

Zwanger zijn: de ultieme uitdaging

Zoals jullie wel merkten schrijf ik vooral in het Engels.
Enkele redenen:
-ik heb vrienden van overal, dus Engels is de lingua franca.
-Het is goed voor mijn Engels.
-Bereik je een breder publiek

Toch voelt het comfortabeler om in het Nederlands te schrijven, de taal die ik het meeste gebruik. Oké Servisch gebruik ik ook veel, maar in het Nederlands kan ik me het vlotste uitdrukken.

Ik heb een hele boterham posts over mijn zwangerschap geschreven.

Toch had ik ook zin me in het Nederlands hierover uit te drukken.
Ik heb namelijk een dagboek daar schrijf ik sowieso in het Nederlands.

Ik ben bijna 39 weken zwanger, en de laatste tijd lijkt het alsof ik eeuwig zwanger ben en zal zijn.
Ik ben 28 jaar.

Toen ik 14 jaar oud was, had ik een bucket list ( een lijst wat ik later allemaal wil bereiken in het leven) gemaakt.
Kinderen hebben stond daar wel ergens bij maar het was niet prioriteit.
Het begon met:
-mijn rijbewijs halen
-universiteit afmaken
-zelfstandige vrouw zijn
-een man in Belgrado leren kennen
-in een huis wonen
-veeeel reizen
-trouwen en kinderen nadat ik een stabiele carrière had, maar voor 30 jaar en niet een te oude moeder worden
-een job met veel vakantie om te kunnen reizen, maar niet leerkracht (ahum?)

En erna leeg...
Ergens ondertussen heb ik nieuwe items toegevoegd:
zoals een bloedname doen, daarom verpleegkunde beginnen studeren, nadat ik eigenlijk een job had.
Het was toch een klap in mijn gezicht nadat ik afgestudeerd was.
De job was eigenlijk echt oké, maar ik had en heb steeds te hoge verwachtingen.
Is dit het leven?

Trouwen gebeurde onverwachts, ik had mijn man van Belgrado leren kennen, maar om samen te kunnen zijn moesten we al na anderhalf jaar LAT relatie een grote stap nemen, trouwen!
Maar ik wist, hij is de man met wie ik de rest van mijn leven wil en kan doorbrengen, hij is een familieman die huwelijk serieus neemt en als iets heiligs ziet. Hij is een doorzetter als ik, die niet opgeeft als het even moeilijk is...Zijn droom is eigenlijk het mooiste: vader worden 1 dag.
Natuurlijk had ik hem erop gewezen dat ik op 23 jaar belangen nog niet klaar was voor kinderen.
Ik bedoel hallo ik had mijn master diploma nog niet op zak, ik had geen job, en we moesten bij mijn ouders gaan inwonen...
Maar na een tijdje tuurlijk wel.
Na een tijdje werd 4 huwelijksverjaardagen later.
Het liep allemaal niet zoals je inbeeld.
1 maand bij mijn ouders wonen werd 7 maanden...
Belgische verblijfspapieren krijgen duurden even.
Ettelijke Nederlandse cursussen voor anderstaligen verder.
In een studentenstudio wonen...
En dan ja eindelijk een huis kopen...
We woonden er net een maand toen ik besefte van oké, wat me tegenhield om aan kinderen te beginnen was vooral een degelijke woonst waar je met een baby naar huis kan komen..
Want bij mijn ouders een baby no way
In een studentenstudio waar we echt supergraag woonden, maar er te veel trappen waren en te veel tocht, en badkamer, keuken en wc 3 in 1 waren hmm niet echt :p !
Wij verwende westerse mensen toch!??? In andere landen zijn mensen met een dak boven hun hoofd al blij, en de mensen in sloppenwijken hebben toch ook kids? of mensen die in de natuur leven???

Nujah met onze Westerse standaarden moet je wel een degelijke woonst en inkomst hebben...het bespaart in ieder geval veel stress...

Niet enkel de woonst was een reden zwangerschap uit te stellen..
Ook de angst ineens dat ik moeder werd, en mijn ouders grootouders.
En ja mijn papa werkt in de medische sector.
O hoe ga ik er voor mijn kinderen zijn op medisch vlak?
Dat was echt een luxe thuis.
Papa ik heb hier pijn moet ik naar dokter/ziekenhuis? Maar nee; of ja ik wijs je door ...
Handig!
Dat wou ik ook voor mijn kinderen zijn, dus hello opleiding verpleegkunde!
Natuurlijk iedereen, en wanneer ga je aan kinderen beginnen?
Je hebt al een opleiding, nog 1?
Ben je wel vruchtbaar??

Ohja ik ben vruchtbaar zoals je ziet hehe! 4 maanden nadat we begonnen met proberen, kwam de positieve zwangerschapstest en dan zie je je plannen echt totaal de mist in gaan...

Ik dacht oke duurt zeker 6 tot 12 maand voor ik zwanger geraak, tijd genoeg om een stukje stage af te werken, maar oke als het sneller is "niet erg"...
Bleek achteraf wel erg te zijn, want ik mocht totaal niet beginnen aan stage, en had net gevierd dat ik eindelijk de stap durfde nemen om geen leerkracht meer te zijn.
Leerkracht zijn is een luxejob dat ook onderschat wordt en als leerkracht orthodoxe godsdienst zijn de uren niet altijd beschikbaar jammer genoeg, ...
Zware teleurstelling, maar hej adapteren/accepteren, de kernwoorden in een zwangerschap

We blijven sportief en fit!
Fietsen, wandelen..eerste maanden zwangerschap een hel, omdat je zo moe bent, zoals ik op een site las: klierkoortsmoe!
Dan krijg je nierstuwing (baarmoeder duwt op nier, waardoor urine terugvloeit en je nier opzwelt, wat echt pijn doet damn!) en elk hobbeltje fietsen is een marteling, bye bye fiets voor een tijdje..
Terug alles met bus en veel wandelen, ooh de bus en tram, wat een ervaring zwanger :o ..ohja kben niet gwn fat, kben zwanger, sta op!

Dan zo snel dik worden.. ja max 12 kg bijkomen op de hele zwangerschap, WAAATT??? hahahaha UTOPIE!! Ik was al na 4 maand 12 kg bijgekomen en ik had nog 5 te gaan, en hoeveel ik nu weeg wil je niet weten hahaha, DRAMA DRAMA! Dit was het hardste!!! Had ik ooit complexen over mijn lichaam? Was ik ooit te dik?? OMG Waar zat ik met mijn hoofd, ik zal zo blij zijn als ik iets van de kilo's eraf krijg als ik ooit beval hahaha!

En dat leidt natuurlijk naar bekkeninstabiliteit sinds 27/11..letterlijk 2 weken in bed gelegen van de pijn tussen je benen, ja daar heb je dus je schaambot, en dat kan pijn doen, zoveel pijn dat je er van huilt, en de bevalling heb ik nog niet meegemaakt, dus wat gaat dat geven? haha to be continued...

Dus ik dacht tegen 25/2 rollen ze me in een rolstoel..Maar hej, ik sta hier nog, ik kan trappen doen, ik kan wandelen, oke erna met de nodige pijn, en dat schaambot doet nog meer zeer, het brandt, is dat mogelijk? En sinds vorige maandag draag ik mijn man zijn schoenen, omdat ik nu opgezwollen olifantenpoten heb en de gynaecoloog zei, amaj jij houdt echt veel vocht op!
Ooo tis vocht, niet vet? hahaha! En ohja er zit een baby in, en placenta, enz enz..

Dus woow, deze 9 maand zwanger zijn heeft me meer geleerd over een patient zijn dat 3 jaar verpleegkunde te volgen..wat een zeveraars zijn wij medisch personeel, met onze raad en expertise haha !! Tot je zelf patient bent en beseft, theorie en praktijk, hmm twee verschillende werelden!
Ik heb echt geluk dat mijn gynaecoloog echt geen 1 keer iets zei over mijn gewicht..
Ik vroeg dan zegt u niets? zij o genetica, vocht, ...
Ik denk wauw dank u :D! haha Zij heeft duidelijk genoeg ervaring!
Majah bloeddruk is in orde, urine is in orde, baby is oke, die heeft de lotto gewonnen, vreten a volonte elke dag haha :D!
En het begon allemaal zonder chocolade, en eindigde met all you can eat chocolade..
eerste maanden, dit mag niet, dat mag niet, parasiet hier, bacterie daar, vet hier, vet daar..
Na paar maand heb je zoiets van, och jong FUCK IT hahaha ik word toch dik!
Oke, de mosselen, de garnalen, de prepare en rauwe kazen (dak toch niet lust) heb ik laten vallen, natuurlijk!
Alcohol ook, alhoewel een sipje hier en daar was wel eens nodig om niet een psychiatrische patiënt te worden hehe!
O man ik besefte pas hoe alcholverslaafd ik was..
Er gebeurt iets ambetants in mn leven: alcohol
Ja het was een copingmechanisme, nu zijn chocolade en seks het..
Ja zwanger kan je seksen en het is goed.
Het zou ook de bevalling opwekken, nog niets van gemerkt jammer genoeg! hehe!

En het ergste van al er is geen opgeven, er is geen oke wette fuck alles, kga ffkes cocktails drinken en alles geven in een discotheek..Nee dat gaat niet..
Maar eergisteren hebk gebuikdanst, ook dat wou kleine boy er niet uithelpen, waarom mama? ik zit hier kei goed...lekker in mijn warm badje, met al da lekker eten waarmee je je volpropt en niet ontploft hehe :D geen mensen rondom mij die me willen kussen en knuffelen...living the good life..
En als uw blaas vol is of uw maag, dan stampen we er even tegen e om te laten zien wie vanaf nu de baas is hehe! En er wat vroeger uitkomen? Daar doen we niet aan mee...Ik zal zelfs zien of ik de deadline 25/2 wel haal hahaha!
O man man man!!

En wat is de grootste fout! Mijn verwachtingen!!
Ja zwanger zijn ging zwaar zijn : onafhankelijkheid kwijt, schoenen moeilijke aandoen, ahum das nog t minste van wat er gebeurt! MAAGZUUR das erg! Met honderd kussens moeten slapen, in de zetel moeten slapen op de leuning meer in ruglig...
Altijd iedereen vragen, kan je dat voor me kopen, wil je dat voor me halen..
Ja nergens meer kunnen alleen gaan door pijn of angst!

Maar hej, dit gebeurt niet bij elke zwangere vrouw/elke zwangerschap!
Ik suck er gewoon in hahaha, want wees dankbaar!
Baby is gezond
Ik ben gezond ondanks kwaaltjes, dat zijn ongemakken, geen gezondheidsprobs...
De baby voelen is magisch, ook al stampt die tegen u ribben en kruipt die in uw middenrif waardoor je denkt straks stik ik!

Al de cursussen voor zwangeren waren ook wel leuk (zwemmen, yoga, prenatale, kinesist), maar na een tijd heb je zoiets, omg waar is mijn leven naartoe? Was er een leven voor zwanger zijn? is er een leven na zwanger zijn?
Ja ik ben heel slecht in dingen dat ik moet doen, iets moeten is voor mij jah, nee ik wil niet...
En die hormonen? huilen...
Renovaties, financiele ongemakken!

Geen carrière, geen financiële stabiliteit dat de buurvrouw zei wow renoveren en een kind, ja wij balkanmensen go with the flow, morgen kan er oorlog/einde van de wereld/je dood zijn hahaha!
Leef van vandaag op morgen...Niet mijn stijl, maar hej nu is het DE STIJL om te overleven..
Dag per dag..

Maar zoals ik al honderd keer gehoord hebt: dat klein wondertje is het allemaal waard..
Je moet er wat voor over hebben, om iets moois te hebben.
Wil je een diploma, moet je examens doen!
Wil je een carriére moet je opofferingen doen!
Wil je een baby moet jij je lichaam opofferen!
Leve de man hahaha!
Mijn man heeft zijn portie gekregen: oh niet eerlijk, jij krijgt een kind en moet niks opofferen haha!
Alcohol mag ij blijven drinken, zijn fit lichaam is er nog..
Oke ja extra huishoudelijke taken en een nog meer zagende vrouw waarvan hij elke dag op zijn werk kan aan ontsnappen en ohja: s nachts SLAPEN SLAPEN SLAPEN!
En dat zeggen ze tegen mij o slaap voor de baby er is, sinds 27/11 weet ik al niet meer wat confortabel slapen is!
Bekkenpijn, bij elke draai! Erna maagzuur da me wakker houdt..een stampende baby, maar hej!
Dus HALELUJA dat ik niet op 23 moeder werd!
Maar op 28!

Op dat vlak was ik slim haha!
Leef en geniet!
Maar eerlijk ook dat leventje bereikt zijn houdbaarheidsdatum..
Om je leven spannend te houden heb je nieuwe uitdagingen nodig..
En die zijn niet altijd gemakkelijk!

Huwelijk is ook niet elke dag gemakkelijk, maar het is het allemaal waard, Marko is mijn man voor het leven, mijn liefde, mijn vriend, en zeker nu met de zwangerschap zijn we zo hard naar elkaar gegroeid, hij steunt me door dik en dun haha letterlijk! Ja zonder hem nee dit nooit!
Mijn familie heeft me geholpen, ouders en zussen echt!
Zeker deze laatste weken koken ze voor ons, wat een luxe!

Ja een huis kopen was ook niet gemakkelijk en is het nog steeds niet, renoveren, je hebt twee fulltime job werkende mensen nodig!

Dusjah alles wat je wil, moet je voor vechten in het leven..
Maar jah waarom is zwangerschap dan de ultieme uitdaging voor mij?
Je kan er niet van pauzeren, je hebt momenten dat je zegt pff ik kan niet meer! Maar je kan niet even niet zwanger zijn. Je denkt o even 1 uur dat ik normaal kan slapen, schoenen aandoen en douchen, nee, na de bevalling hopelijk...Ja echt zaken dat je als normaal dagelijks aannam, zijn nu een hel!
Respect voor alle moeders!
Respect voor alle mensen die wegens een ziekte met deze beperkingen leven..
Wantjah er is voor mij hoop dat ik mijn oude lichaam en leven terugkrijg!
Dus echt mensen wees dankbaar!
Dit betekent niet dat je de ultieme uitdaging niet aan moet gaan, want deze zwangerschap heeft me echt down to earth gebracht, en me als persoon zoveel meer verrijkt.
Ik denk dat ik in deze 9 maand meer levenslessen geleerd heb dan in 28 jaar!

Levenslessen als:
-Aanvaard hulp! Mensen helpen je graag!
-Wie je echte vrienden zijn!
-Je bent sterker dan je denkt!
-Je lichaam kan meer aan dan je denkt!
-Je lichaam is een wonder, wauw een heel nieuw leven maken!
-Hallmark movies met happy endings!
-Wow wij leven in een rollercoaster maatschappij, waar iedereen het zo druk heeft, is het het allemaal waard?
Wij leven niet, ons leven wordt ja geleid ..
Echt hoe weinig we rondom ons heen kijken, zoals welke bloemen er in onze tuin groeien, en het park, de dieren..
Ja dingen die we deden als kind, dan hadden we meer tijd en minder zorgen..
Ik denk dat dat het zeker goed maakt om kinderen te hebben, die laten je beseffen dat volwassen worden, SUCKT! Kind zijn was leuker, was je meer aan het leven...
-Carrière hebben toch niks voor mij is..
Natuurlijk werk doen dat ik graag doe.. En heb al allerlei inspiraties opgedaan...

Dusjah, leerrijke ervaring sowieso!

Grateful for being pregnant in the winter...

Today is such a beautiful day in Antwerp.
I had a walk in my garden.
in a few days I will hopefully give birth and then I can enjoy the nice weather with my baby.
The winter is more a stay at home period.
Except during the holidays but still you're most of the times inside.
So I had luck that my "homearrest" started when the weather was bad.
Because with such a beautiful days it is a shame to stay inside.
But when you have pelvic instability during pregnancy it is really hard to do something else then laying on your couch.

I love spring and summer!
Looking forward to our day-trips and citytrips!

Big kisses!

Almost not pregnant anymore...Looking forward to it! It was a interesting and educational ride...

I just read an article online how people love to be pregnant and are even addicted to it...
Respect for those ladies, I'm obviously not one of them.

I look forward to meet our babyboy.
I'm trying everyday to be like wow finally we will meet him.
But it still looks like a dream.
Is there really a baby inside of me?

I can tell you more once I give birth, if I ever give birth haha!
My due date is 25/2 but at the last doctor's appointment, she said it will be here this week...
But nothing has happend yet, okay it is only Monday, but I'm not a very patient person!
I had some abdominal cramps, but I'm a first time mom, so then I think yes it is time, but it stops hehe!

Normally I wanted to post how grateful I really am for this experience!
Because I sound so negative.
I really I'm grateful to learn so much about myself and my body!
But it has been a tough ride!

A list here:

I thought I was fat before I was pregnant:
I now know and realize that I had a nice body, and was starving my body! I had to starve to have that body. That will change, yes I want to be healthy and lose weight, but starve myself no! Rather go to the gym some more times!

I thought I was tough and not a quitter:
If I could I would often given up so far!
I missed the alcohol
I miss my body
I miss my independence
But there is no choice! So now I realize that when you go through the hard times you survive and become an even stronger person. Now I had to keep going on, even when sometimes thought and still think IT IS ENOUGH, get out baby haha! But you just have to go on,  you have no choicee, you just have the accept ACCCEEPPTT is the key!

When you think it can't get any worse it does haha!
Got really fat because my body holds much water
Now I'm 38 weeks and 2 days and wearing my husbands sneakers haha, first I cried,  now it is funny!

I love eating!
I really enjoyed eating what came at my mind, not thinking I'm getting fat, because anyway  I'm.  I tried eating healthy, but was getting fat anyway, so FUCK IT haha eat what you want haha!

Don't always trust your doctor or what the health sites on the internet say, trust nature/God/your body!
Your body knows what it is doing!

I love feeling the baby/kicking!
Even when it hurted, it surprised me how hard you can feel the baby.
I always wondered how did women in the Middle Ages and before knew they were pregnant, now I know the answer, you don't need the ultrasounds, you just know and really feel the baby growing!

I'm grateful for all the family and friends who supported me during this period!

I love how the love for my husband and his for me has grown even more, and that is possible, because I'm already so in love with him from the first time I saw him; I knew then he's the one I want to spend the rest of my life with and have children with. I even said it to him... 💙💖💏

I'm looking forward to write you about birth and motherhood!
We hope the baby comes 16/2 because that is the day we met, and celebrate 6 years of love!

Why we should enjoy life and why do we forget do that...

During the last months of my pregnancy I had a lot of free time because I had to stay at home.
So I should have a lot of time to write, but I wasn't always up to it because of the hormones.
It isn't because you have a lot of time that you also want to write.
I wanted, but then I felt like, no that is not what I want to write...

But today I have inspiration and energy.
I have 2,5 weeks until my due date.
So the last weeks I was just numbing and watching hallmark movies and reading other mommy blogs.
There isn't much that I can do anymore.
Everything for the baby is ready.
I did almost everything I wanted to do before the baby came.
Not only during my pregnancy but all these years.
So when people say enjoy this or do this because when the baby comes you will miss it.
Maybe I will sometimes, but I did everything I wanted to do before getting pregnant.
So I'm ready, really ready!

I wasn't really capable to go walking in the park/city because of my pelvic instability.
But I was courageous and went few times alone with the car to the stores or post office.
Because three weeks ago my husband started going with a colleague to work, two/three days my husband drives them, and two/three days his colleague. So I have two/three days a week the car. So that will sure be nice when the baby comes, because I do not look forward to go by bus or tram with the stroller. It is too expensive to have two cars. Normally I do everything by bike.
But I should buy a new bike, this one is really old and not safe to ride a baby on it!

So what inspired me to write this blog: are the hallmark movies and the other mommy blogs.
One story touched me really: about the baby Hadley, you can read it here.
This little girl was one of a triplet and didn't survive...
So I was thinking, you cary a baby 9 months in your belly, (and pregnancy isn't easy, I find it the toughest thing I did so far and I haven't given birth yet) and then she dies a few days after birth.
Than I panic of course.
I'm not good with death.
Only of old people that die, but they lived their life (I hope they did, because some people don't live they life as they want to), that is also sad, but that young people die, why?

There was one year, I think 2013 when a lot of people I knew died.
A aunt from cancer (57 years old)
A friend of my mother suddenly without being sick (55 years old)
A pregnant friend from a cerebral hemorrhage (30 years old)
A friend's husband from an squad accident (young maybe 28 years old)
My grandmother
My grandfather
My husband lost his father in 2011

And now I read how a baby dies.
Then I saw a movie how a mom dies while giving birth.
Than in all the hallmark movies, the husband loses his wive, or the wive loses her husband.
They have happy endings, but it hurts that so many people lose the people they love, and not only in the movies, but in reality and some of them I knew.

So when I have an argument with my husband, parents, I always think why? That is such a waste of time, but sometimes arguments help you communicate better and live a better life together, but sometimes they really don't...
And in that story of the baby who dies, the mother says: 'I started living life day by day and realized what is important and what not.'
But it is too bad that something like that has to happen for a person to realize that.
You should also learn from other people's stories.

The aunt that died, never got married nor had children, because she stayed with the wrong man. She was so looking forward to get her pension, because she lost her job because of a crisis, and she died before that happend. Some bad people took her house and everything.
My heart was really broken. Why are people so bad? Why didn't she left the man?

All this stories are so painful.
So sometimes I think, maybe it is safe to stay alone?
But that is not living life.
I'm scared to lose everyone ...
I try my best to enjoy with everyone who I love...
I hate it when I argue with my father or mother because my husband his father isn't here.
My mother lost her mother.

Especially if you live far away from your parents.
Like my mother lived far away from her mother (2000km).
And my husband lost his father, and then 2 years later he moved with me to Belgium far from his mother who lives in Bosnia (2000km far). He didn't see her 10 months for our love, because we waited for him to get a Belgian resident permit, so he could travel freely and come back.
I felt/feel guilty a lot of times, but I really thought he wouldn't move with me here.. But I'm glad he did!
I really try but sometimes even I forget how hard his decision must have been...
But I would stayed for him in Belgrade, just not in Bosnia, because there isn't a lot of job opportunity like in Belgium. People, among which his sisters left the village to search work in the city.

But now when I see that you can work from home, from the internet, maybe someday we will move to Bosnia, because the nature is there beautiful and ecotourism is now very popular, so who knows? That I also learned from the hallmark movies, how city people use their talent and stay for love in the little villages. So beautiful, I love it. But when we got married I was 23, just finishing university, still had to finish my master thesis, so I didn't saw that you can earn your money from everywhere if you have the right job.
The blogs and movies inspired me... so who knows maybe one day?

It also doesn't mean that the other people should blame you that you didn't lose the ones you love.
Sometimes I felt guilty to go to my parents who live a few streets away.
But even though they are close I don't go a lot to them.
Because of work and everybody has his busy schedule.
Also since I got married, and even before my parents want the best for me, but sometimes it feels like interfering. So sometimes I'm not up to it, to argue with them that we want to do it our way.

I think now the baby is coming, they realize okay our girl is big now, grown up.
But your child will always stay your child, probably now that I'm becoming a mom I will realize it better.
And I'm realizing too that I'm not their little girl anymore.
It wasn't easy becoming a wife so soon, you're still between two worlds...It is a growing proces.
I'm also scared sometimes.
Because my parents are becoming grandparents and I'm becoming a mom.
And we are all getting old and are going to die one day.
And that thought hurts me.
I shouldn't think that way, and if there is a heaven we will see each other again...
But still life is so hard!

People survive so much, but it really hurts...
But what I want to tell with this post, don't wait that something bad happens in your life to realize that we can be here today and tomorrow not.
Enjoy life, do what you like.
Do the job you like, spend the time with the people you love, because life is short...
And learn from other stories...

I also forget sometimes...but with my husband I don't forget, he knows it is important to me that we spent a lot of time together and travel and enjoy life, sometimes I stress too much because of money..
This two years were a bit hard, because buying and renovating a house isn't cheap. But we will survive, our health and love is more important!

I would love to spent more time with my sisters and parents too..
But we don't live under the same roof anymore, but we spent as much time as we can.
But sometimes some people are stubborn, it has to come from two ways, but you can say it to them: 'this argument isn't worth our short time here on earth!'

Now I'm so confused that I even don't know what I want with my life.
I wanted to be a career woman, wife and mom.
But is too heard to combine everything and the question is, is it worth it?
I'm not going to do a job I don't love, but my husband, child and family are more important to me...
Especially now.
Normally I had energy to help everybody, but now I'm like now it is me and family time...
I want to enjoy the baby...
So I don't like when people ask me what I'm going to do from september..
I don't want to think so far.
As the mommy in the blog said: " think and live day by day: that is hard enough.."
And that is what you should, live today..tomorrow you will see..
That is also Mindfulness...

Now I'm living for the moment to finally hold this little baby in my hands, to feel what all the mothers describe, that being pregnant is worth it..
Because this last weeks, brings new discomforts, whenever I think this is it, it can't get any "worse" : my feet got swollen, I can't put on my shoes and it is winter so you can't walk in your flip flops, then my knees hurt while I sleep, so weird! And heartburns, and I'm still getting fat...
But enjoy life hehe! Be thankful for every day..Especially spending with the ones I love, including this little baby in my belly!

So I'm really sad for the people who lost their loved ones.
But they all said "it is better to experience that kind of love in your life, even if it is brief than never to had them in your life..."

So I'm really thankful that I still have all the people I love in my life that is a real treasure! You should cherish it also as I do...

(except of the aunt, I really miss her, but I remember her, and I'm thankful she was a part in my life, and she learned me so much...)